Projekt porusza zagadnienia nietolerancji i zaściankowości poprzez bezpośrednią interakcję z odbiorcą. Jest to instalacja, w której odbiorca zostaje przypisany do danej grupy po analizie uzyskanych od niego informacji. Następnie jest robione zdjęcie, które jest zapisywane do tworzonej przez system galerii. Dobór będzie programowany przy użyciu powszechnie znanych stereotypów. Każdy z odbiorców zostanie naznaczony. Do projektu użyłam programu TouchDesigner i czujnika ruchu. Założeniem jest to, aby odbiorca uświadomił sobie jak szybko został przyporządkowany do danej grupy i osądzony, po czym uzmysłowił sobie jak postrzega daną grupę. Następnie odbiorca może wysłać sobie zdjęcie na maila i w przestrzeni instalacji będzie odsłuchiwał komentarze ludzi dotyczące przyporządkowanej do niego grupy.
Forma przedstawienia – czyli interaktywna instalacja – nie jest tutaj przypadkowa, ponieważ praca ma charakter indywidualny, krytyczny i emocjonalny. Tytuł pracy odnosi się do psychologicznego zagadnienia – efektu Halo, który polega na natychmiastowym przypisywaniu cech osobowościowych na podstawie pierwszego wrażenia.
Inspiracje: TV Buddha (1976) Nam June Paik, Emotional Mirror, random quark (Patchlab 2017), Bandit (1973) Edward Ichnatowicz, Mary Flanagan, help me know the truth (2018)
PRANIE
Reagując na bodźce otoczenia stworzyłam projekt-manifest w październiku 2020 roku. Liną połączyłam dwa mieszkania - moje i drugiej artystki. Wyłożyłyśmy z szafy nasze wszystkie ubrania w odcieniach czerwieni i wywiesiłyśmy je na linie. Wyciągnęłysmy naszą prywatność, aby odbiorcy mogli ją obserwować. Wyszłyśmy o krok dalej i zamiast czekać, aż nasza intymność zostanie uciśniona - same ją pokazałyśmy. Sam proces rozwieszania okazał się najbardziej owocny. Okazało się, że sąsiedzi zaczęli ze sobą międzypiętrową dyskusje, a przechodnie specjalnie się do nas dołączali. Oprócz relacji fotograficznej zamieszczałam również dziennik na portalach społecznościowych.
DZIEŃ 1
13:30 wywieszanie - zazgorzał dyskusje sąsiadów o sprawie
13:45 szczera obawa o dewastacjęe wiaty śmietnikowej
14:50 pranie się suszy
15:18 telefon do spółdzieleni o domnimanej dewastacji
18:10 zniszczenie instalacji i groźby ostrym narzędziem
21: na trzech oknach naprzeciwkwo instalacji pojawiły się symbol protestu
DZIEŃ 2
10:00 telefon do spółdzielni dotyczący zezwolenia
12:00 zaniepokojenie sąsiadów, co się stało z praniem
13:00 informacja ze spółdzielni, że sprawa będzie rozpatrzona w ciągu dwóch tygodni
15:30 rozwiesznie prania mnieejszymi partiami
DZIEŃ 5
9:18 zgoda od spółdzileni na czasowee rozwieszenie instalacji w godzinach 8-14
DZIEŃ 6
7:00 rozwieszanie prania w deszczu
8:00 uspokojenie ciekawskiego, czy to przypadkim nie jest jakiś protest
14:00 zdejmowanie prania w deszczu
SENIOR Z PASJĄ
Chcę stworzyć szeroki portret czasu przez pryzmat starości czerpiąc z historii napotkanych ludzi. Od wielu lat analizuję swój strach przed nieubłaganym upływem czasu i czuję, że mogę go unicestwić tylko swoją pracą. Szukając seniorów chcę zniwelować ich samotność i wejść w ich skórę. Chcę robić reportaże z czasu, który z nimi spędzam, tworzyć razem z nimi. Czym dla nich jest pasja? Odnalezienie ich sposobu na samotność pomoże mi zbliżyć się do nich i ich zrozumieć.
SZAMAN
Inspirując się twórczością Justyny Górowskiej stworzyłam współczesną szamankę z natury i plastiku. Sama artystka nie ukrywa, że interesuje ją natura, zioła, bliskość zieleni. Dlatego też zaczęła zwracać uwagę na plastik. Jest on w każdym elemencie naszego życia, nic więc dziwnego, że postać, którą stworzyłam, która z założenia powinna być blisko życia naturalnego, bez współczesnych dodatków, jest zbudowana też z tworzyw sztucznych. Sama Górowska mówi, że jeżeli nie odzyskamy łask natury, to grozi nam "uduszenie się". Ale czy ten proces jest odwracalny i czy możemy znów cieszyć się bliskością czystej natury?
